Zwiększ swój zasięg z włóknem Signature Core

Zobacz jak włókno Signature Core o polepszonych parametrach pozwoli zwiększyć zasięg Twojej sieci

Wydajność i niezawodność sieci w Data Center i serwerowni jest kluczowa dla funkcjonowania dzisiejszego przedsiębiorstwa. Ponieważ wymagania wydajnościowe tych sieci zostały odpowiednio dostosowane, aby nadążyć za eksplozją wirtualizacji i ilości danych, specyfikacje elementów składowych stały się również bardziej wymagające. Dla szybkich sieci optycznych wykorzystujących światłowód wielomodowy zoptymalizowany pod kątem lasera (MMF) o prędkości 10/40/100 Gb/s obecnie i 400 Gb/s w niedalekiej przyszłości, operatorom sieci i projektantom potrzebna jest dogłębna wiedza na temat specyfiki wydajności aktywnych i pasywnych elementów światłowodowych wykorzystywanych do budowy sieci.

Zazwyczaj wiele uwagi przy działaniu pasywnych komponentów światłowodowych poświęca się utracie mocy optycznej lub tłumieniu kabla światłowodowego i złączy. Chociaż utrata mocy jest krytycznym parametrem dla połączeń w kablach światłowodowych,  zaburzenia sygnału związane z przepustowością światłowodu są również niezwykle ważne dla sieci działających z szybkościami gigabitów i wyższych. Tradycyjne techniki minimalizowania zaburzeń sygnału poprzez minimalizację sumy dyspersji zostały zbudowane na uproszczonych modelach systemów, które nie uwzględniają wzajemnego oddziaływania dwóch podstawowych typów dyspersji w sieciach MMF: dyspersji modalnej i dyspersji chromatycznej. Panduit opracował zaawansowany system komunikacyjny MMF, który kompensuje dyspersję modalną i chromatyczną, zapewniając większy zasięg w stosunku do norm branżowych OM4 MMF w celu zapewnienia zwiększonej wydajności systemu, integralności sygnału, a także elastyczność projektowania.

Niniejszy artykuł analizuje korzyści płynące z wdrażania systemów okablowania światłowodowego Signature Core™ firmy Panduit w Centrach Danych, kolokacjach, przedsiębiorstwach i przemyśle. Po przeglądzie włókien jednomodowych i MMF, szerokości pasma światłowodu oraz jej roli w dyspersji chromatycznej, porównamy dyspersję modalną i chromatyczną. Wreszcie pokażemy, w jaki sposób systemy okablowania światłowodowego Signature Core firmy Panduit mogą pomóc skompensować te dwa typy dyspersji, rozwiązując problem słabej korelacji między przepustowością włókien a wydajnością systemu w większości dzisiejszych  włókien MMF zoptymalizowanych pod kątem lasera.

Włókno jednomodowe vs wielomodowe

Światłowód jednomodowy jest światłowodem, który przenosi pojedynczy promień (mod) transmisji światła. Mod jest ścieżką, którą światło lasera przemieszcza się wzdłóż włókna. W przypadku światłowodu jednomodowego, włókno ma małą średnicę rdzenia, co pozwala tylko na jeden mod. Podczas transmisji z wykorzystaniem pojedynczego modu sygnał jest wolny od zniekształceń, dlatego to medium światłowodowe ma niezwykle daleki zasięg i jest wykorzystywane do transmisji dużych prędkości na dużych odległościach.

MMF jest światłowodem z większym rdzeniem niż włókno jednomodowe i jest przeznaczony do przenoszenia wielu promieni świetlnych lub modów równocześnie, przy czym każdy mod jest ustawiony pod nieco innym kątem odbicia w rdzeniu światłowodu. W przypadku MMF światło może przyjąć kilka ścieżek naraz. Większy rdzeń MMF ułatwia przechwytywanie światła z transceivera i prowadzenie wielu modów w tym samym czasie, co czyni go tańszą alternatywą dla światłowodu jednomodowego na krótszych dystansach. MMF przyspiesza mody poruszające się po dłuższych ścieżkach i utrzymuje wyrównanie poszczególnych modów, aby zmniejszyć efekt dyspersji modalnej. Chociaż obecnie MMF koryguje dyspersję modalną to jest on zwykle wykorzystywany na krótkich dystansach, ponieważ mody nadal będą miały tendencję do rozdzielania się na dłuższych dystansach, niezależnie od kompensacji dyspersji modalnej.

Światłowód jednomodowy jest dobry dla dłuższych przebiegów w Centrach Danych i może być używany jako okablowanie szkieletowe do łączenia kilku segmentów serwerowni lub budynków w kampusie oraz w systemach telekomunikacji kablowej. Światłowód jednomodowy ma mniejszy rdzeń niż MMF, co sprawia, że jest trudniejszy w użyciu; ponadto ze światłowodem jednomodowym związane są ściślejsze tolerancje mechaniczne złączy, a ustawienie lasera i mechanizmu soczewki jest trudniejsze. Te różnice zwiększają koszt łącza jednomodowego do dwu- lub trzykrotnego kosztu łącza wielomodowego. MMF jest idealny do użytku w Centrach Danych, ponieważ nośnik odpowiada na określone wyzwania sieciowe, takie jak ograniczona przestrzeń, ciasne zakręty, krótkie odległości i niski koszt.

Przepustowość światłowodu

Szerokość pasma światłowodu jest ilościową miarą tego, jak dobrze medium jest w stanie obsłużyć określoną szybkość transmisji danych na określonej odległości. Światłowód o większej przepustowości jest w stanie obsługiwać większe szybkości transmisji danych na większej odległości niż światłowód o niższej przepustowości. Aby zilustrować znaczenie przepustowości światłowodu, przeanalizujmy straty mocy dla transmisji Ethernet 10 Gb/s, na dystansie 300m-  rysunek 1. [1] Utrata mocy interferencji międzysymbolowych (ISI), które są silnie związane z przepustowością światłowodu jest większa niż łączna strata mocy dla złączy, spawów i tłumienia włókna.

Rysunek 1 – Straty mocy dla łącza optycznego Ethernet 10 Gb/s o długości 300 m (10GBASE-SR). [1]

Na szerokość pasma włókna światłowodu wpływ mają dwa czynniki: tłumienie włókna i dyspersja. W systemach komunikacyjnych, które wykorzystują transceivery optyczne MMF, informacje (dane) są przenoszone przez impulsy świetlne generowane przez nadajnik laserowy zwany laserem (VCSEL), który został specjalnie skontruowany na potrzeby MMF. Lasery te przekształcają sygnały elektryczne w światło lasera. Gdy impulsy świetlne przemieszczają się przez światłowód, światło traci moc na złączach i włóknie zmniejszając amplitudę pierwotnego sygnału i zdolność odbiornika do rekonstrukcji przesyłanych danych. Ostatecznie powoduje to błędy bitowe i pogarsza wydajność sieci. Błąd bitowy polega na tym, że odbiornik nieprawidłowo interpretuje odebrany bit danych; jeśli została wysłana  „1” ; odbiornik zinterpretuje to jako „0” i na odwrót, jeśli wysłano „0”.

Innym zaburzeniem systemowym, zwanym dyspersją, jest rozkładanie się impulsów świetlnych w czasie, co również powoduje degradację pierwotnego transmitowanego sygnału i może powodować błędy. Istnieją dwa rodzaje dyspersji, modalna i chromatyczna; jednak tradycyjne, zoptymalizowane pod kątem lasera włókna MMF zostały zaprojektowane tak aby minimalizować tylko jedną z nich: dyspersję modalną.

Dyspersja modalna

Ilość światła rozpraszającego się w czasie na podstawie transmisji przy pomocy wielu modów nazywana jest dyspersją modalną i jest mierzona dla każdego zoptymalizowanego laserowo włókna wielomodowego jako efektywna przepustowość modalna (EMB) i/lub pomiar opóźnienia trybu różnicowego (DMD) (Rysunek 2a). W MMF impulsy świetlne przechodzą przez światłowód dyskretnymi ścieżkami lub modami, które mają nieco inne długości ścieżek. Aby impulsy światła docierały do odbiornika w tym samym czasie, co jest niezbędne do prawidłowej rekonstrukcji sygnału, światło poruszające się w modach o większej długości drogi (mody wyższego rzędu) musi podróżować szybciej niż światło podróżujące w trybach, które mają krótszą długość ścieżki (tryby niższego rzędu).

Te mody i prędkość „równoważenia”, lub po prostu przyspieszenie i spowolnienie różnych elementów impulsu świetlnego, odbywa się przez „zmianę” współczynnika załamania światła FRP co było głównym celem ulepszeń w zakresie projektowania i wytwarzania włókien MM od ponad 20 lat. Jednak małe niedoskonałości są nieuniknione w procesie produkcyjnym i powodują, że impulsy świetlne mają nieco inny czas przejścia dla różnych modów. Coraz bardziej rygorystyczne wymagania dotyczące maksymalnej dopuszczalnej dyspersji modalnej lub minimalnej efektywnej przepustowości modalnej są zdefiniowane w dokumentach standardów światłowodowych dla różnych klas zoptymalizowanych pod względem lasera MMF: OM3 (EMB ≥ 2000 MHz ∙ km) i OM4 (EMB ≥ 4700 MHz ∙ km).

Dyspersja chromatyczna

Innym typem ważnej dyspersji w systemach komunikacyjnych MMF jest rozprzestrzenianie się światła ze względu na nieco inne kolory lub długości fali światła, które składają się na sygnał optyczny. Ten rodzaj dyspersji nazywany jest dyspersją chromatyczną. Światło generowane przez typowe lasery VCSEL nie jest w rzeczywistości pojedynczą długością fali, ale składa się z kilku blisko siebie oddzielonych fal o długości około 850nm¹. Szybkość, z jaką światło przemieszcza się przez światłowód, zależy od długości fali, dlatego poszczególne składowe długości fali świetlnej przemieszczają się z nieco odmiennymi prędkościami; krótsze fale poruszają się z mniejszymi prędkościami w porównaniu z dłuższymi falami.

Ta niewielka różnica w szybkości, z jaką różne długości fal przemieszczają się przez światłowód, powoduje nierówne czasy przejścia, co powoduje zniekształcenie sygnału. Długości fali powodują rozmycie się impulsu lasera, co utrudnia interpretację strumienia danych po stronie odbiorczej i ogranicza zasięg przy jednoczesnym zwiększeniu błędu bitowego (BER). Troska o dyspersję chromatyczną rośnie wraz ze wzrostem szybkości przesyłania danych. Efekty dyspersji chromatycznej są jeszcze ważniejsze przy wyższych szybkościach transmisji danych, ponieważ różnica w czasach przejścia i dyspersji chromatycznej jest proporcjonalna do różnicy długości fal emitowanych przez VCSEL, a ograniczenia dotyczące szerokości widmowych  w stosunku do VCSEL 10 Gb/s Ethernet dla sieci Ethernet 40/100 Gb/s wzrosły jeszcze bardziej. (Rysunek 2b) .² [2]

Połączenie VCSEL do adaptera światłowodowego

Badając przyczyny dyspersji w celu opracowania światłowodowego systemu okablowania, który minimalizuje zarówno dyspersję modalną, jak i chromatyczną, naukowcy z Panduit odkryli, że istnieje długość fali zależna od promienia, która sprzęga się z MMF. To sprzężenie ostatecznie prowadzi do radialnej zależności dyspersji modalnej i chromatycznej.

2a) rozmycie impulsów w dyspersji modalnej                                                                       2b) rozmycie się impulsów z dyspersji chromatycznej

Rysunek 2 – Uproszczone przedstawienie 2a) dyspersji modalnej i 2b) dyspersja chromatyczna w MMF.

W 2a) pokazano tylko dwa różne mody światła. Długość ścieżki w modzie 2 jest większa niż w modzie 1, więc światło w modzie 2 musi poruszać się szybciej niż modzie 1, aby dojść do końca światłowodu w tym samym czasie, co mod 1. Rozmywanie się modów świetlnych Δt, z powodu różnic długości ścieżek nazywa się dyspersją modalną.

W 2b) pokazane są tylko dwie długości fal, λ1 i λ2, gdzie λ1 <λ2 i przechodzą przez światłowód w modzie 2. Ponieważ krótsze długości fal są wolniejsze niż dłuższe fale, λ2 dociera do końca włókna przed λ1. Rozmycie się sygnałów świetlnych, Δt, ze względu na ich długości fal nazywa się dyspersją chromatyczną.

Podstawowa konfiguracja typowego podzespołu optycznego przetwornika VCSEL (TOSA) wykorzystywanego w transceiverach wielomodowych została przedstawiona na rysunku 3. Podzespół optyczny łączy emitowane z VCSEL światło do MMF za pomocą soczewki i precyzyjnego ustawienia optycznego między soczewką VCSEL i włóknem. Wiadomo, że VCSEL emituje dłuższe fale o małych kątach i krótsze długości fal pod większymi kątami (od osi optycznej). [3] W związku z tym TOSA generalnie łączy dłuższe długości fal z modami światłowodowymi w pobliżu środka rdzenia światłowodu o krótszych ścieżkach (mody niższego rzędu). Będzie również łączyć krótsze fale emitowane pod większymi kątami, do modów światłowodowych bliżej krawędzi rdzenia światłowodu o dłuższych ścieżkach (mody wyższego rzędu). W poniższej sekcji opisano, w jaki sposób wyniki te zostały uwzględnione przy tworzeniu włókna światłowodowego Signature Core™.

Rysunek 3 – Podzespoły optyczne przetwornika (TOSA) przedstawiające zależne od widma sprzężenie z VCSEL do MMF, gdzie dłuższe długości fal są sprzężone z modami niższego rzędu, podczas gdy krótsze fale są łączone z modami wyższego rzędu.

Kompensacja dyspersji modalnej i chromatycznej

Krótsze fale poruszają się wolniej niż dłuższe fale i ta różnica prędkości musi zostać „skorygowana” lub skompensowana, aby całkowity impuls światła dotarł do odbiornika w tym samym czasie. Ponieważ krótsze długości fali są sprzężone w kierunku krawędzi włókna, kompensacja ta może być wykonywana przez celowe przyspieszenie modów na końcach włókna. W związku z tym różnica prędkości spowodowana różnymi kolorami światła (dyspersja chromatyczna) może być skutecznie kompensowana przez różnicę prędkości różnych modów (dyspersja modalna). Jest to podstawowa koncepcja systemów okablowania światłowodowego Signature Core, który został zaprojektowany specjalnie w celu kompensacji dyspersji modalnej i chromatycznej, zapewniając najwyższą wydajność systemu.

Chociaż efekty dyspersji modalnej i dyspersji chromatycznej są dobrze zrozumiałe, tradycyjne modele systemów nadmiernie upraszczają ich interakcję i dlatego nie wyjaśniają poprawnie, w jaki sposób te dwa efekty mogą się dodawać lub odejmować od siebie. Tradycyjne zoptymalizowane laserem włókno MMF zostało zaprojektowane tak, aby minimalizować skutki dyspersji modalnej, ignorując w ten sposób efekty dyspersji chromatycznej. Jednakże, ponieważ VCSEL preferencyjnie łączy różne składowe długości fal w różnych obszarach włókna, poprawione działanie systemu osiąga się przez zaprojektowanie włókna dla „zrównoważenia” lub zmniejszenia efektów dyspersji chromatycznej z pewną ilością dyspersji modalnej.

Ważne jest, aby zrozumieć, dlaczego te skutki należy rozpatrywać łącznie, a nie oddzielnie. Rozważmy na przykład hipotetyczne włókno, które obsługuje tylko dwa mody, w których jeden z modów ma dłuższą długość ścieżki niż drugi, oraz sygnał optyczny, który składa się z dwóch różnych długości fal, gdzie jedna długość fali jest dłuższa niż druga (pamiętając, że fale krótsze wolniej poruszają się niż dłuższe fale w „normalnych” włóknach). W tej uproszczonej sytuacji mogą istnieć tylko dwie różne kombinacje modów i długości fal. Pierwszą jest, gdy światło o krótszej długości fali przechodzi przez ścieżkę modu wyższego rzędu. W konsekwencji, ta część sygnału optycznego będzie musiała przejść znacznie dłuższą ścieżkę  przez światłowód niż część sygnału składająca się z dłuższej długości fali, która przyjmuje ścieżkę modu niższego rzędu.

W drugiej kombinacji światło o krótszej długości fali przechodzi przez ścieżkę modu niższego rzędu, a światło o dłuższej długości fali przechodzi przez ścieżkę modu wyższego rzędu. W tym późniejszym przypadku światło, które porusza się szybciej, musi pokonać dłuższą długość drogi i może być zaprojektowane tak, aby miało podobny czas przyjazdu, jak światło, które podróżuje nieco wolniej, ale zajmuje krótszą długość ścieżki.

Z tego uproszczonego przykładu łatwo zrozumieć dlaczego efekty chromatyczne i modalne powinny być rozpatrywane łącznie, ponieważ wpływają one tylko na prędkość impulsu świetlnego podczas przechodzenia przez światłowód. Jednak rozkład długości fal sprzężonych z włóknami VCSEL TOSA nie był brany pod uwagę podczas modelowania systemów – uwzględniono jedynie wielkość  ich skutków. Dlatego modele te nie są w stanie przewidzieć, w jaki sposób można połączyć efekty modalne i chromatyczne w celu zmniejszenia całkowitej dyspersji, co zapewni lepszą wydajność systemu. Modele te nie są również w stanie przewidzieć, w jaki sposób można dodać efekty modalne i chromatyczne, co zwiększy całkowitą dyspersję i znacząco obniży wydajność systemu w porównaniu z tradycyjnymi modelami systemów.

Chociaż uproszczony przykład użyty powyżej jest przydatny dla celów ilustracyjnych, duża liczba składowych długości fali VCSEL, które tworzą sygnał świetlny (~ 20), ich dystrybucja sprzężona z włóknami i duża liczba modów światłowodowych (~ 400) sprawiają, że analiza rzeczywistego transceivera i światłowodu jest niezwykle skomplikowana. Szczegółowe symulacje tysięcy transceiverów VCSEL i kombinacji włókien światłowodowych zostały obliczone, aby zoptymalizować projekt włókna Signature Core i oszacować korzyści płynące z kompensacji dyspersji modalnej i chromatycznej.

Te zaawansowane systemy okablowania światłowodowego są zgodne ze standardami i równoważą efekty dyspersyjne zarówno modalne jak i chromatyczne, minimalizując w ten sposób całkowitą dyspersję. Systemy zapewniają integralność sygnału znacznie wykraczającą poza wymagania dotyczące sieci Ethernet 10/40/100Gb/s oraz 8 i 16Gb/s Fibre Channel, zapewniając maksymalną elastyczność projektowania, która umożliwia wdrażanie złożonych architektur Centrów Danych i sprawdzoną wydajność optyczną. Poprawiają one wydajność MMF, zwiększając przepustowość modalną. Ponadto, systemy okablowania światłowodowego Signature Core zapewniają stałą wydajność i niezawodność krytycznych systemów, dając możliwość instalowania większej liczby złączy w kanale, co upraszcza przeniesienia, rozbudowę i zmiany w systemie.

Rysunek. 4 pokazuje zalety światłowodowych systemów światłowodowych Signature Core™ w porównaniu z tradycyjnym MMF, który nie kompensuje dyspersji modalnej i chromatycznej. Średnia poprawa wynosi 30% w porównaniu do szerokości pasma tradycyjnego światłowodu wielomodowego. Ta zwiększona przepustowość może być wykorzystana do zapewnienia większego zasięgu, zwiększenia prędkości połączenia lub uzyskania lepszej wydajności systemu (niższe współczynniki błędów bitowych) dla systemów MMF 10G, 40G i 100G.

Rysunek 4 – Wzorcowa korzyść pod względem współczynnika przepustowości systemów światłowodowych Signature Core w porównaniu z tradycyjnym MMF, który nie kompensuje dyspersji modalnej i chromatycznej.

Współczynnik przepustowości to szerokość pasma obliczona z uwzględnieniem modalnej i chromatycznej dyspersji wspólnie podzielonej przez tradycyjne modalne szerokości pasma. Współczynniki przepustowości> 100% oznaczają poprawę, a współczynniki przepustowości <100% oznaczają degradację. Usprawnienia lub degradacja przepustowości poprawi lub obniży wydajność systemu w porównaniu do wydajności, którą przewidują tradycyjne modele systemu. Systemy okablowania światłowodowego Signature Core zapewniają lepszą wydajność systemu dla około 98% urządzeń nadawczo-odbiorczych ze średnią poprawą o 30%. Saldo 2% tych transceiverów powoduje degradację szerokości pasma o około 1%.

I odwrotnie, tradycyjne światłowody realizują redukcję szerokości pasma o około 20% w porównaniu z przepustowością przewidywaną przez tradycyjne modele, które nie uwzględniają zbiorczo efektów modelu i dyspersji chromatycznej. Ta redukcja przepustowości ma niebezpieczny wpływ na zmniejszenie zasięgu, budżetu na połączenie i wydajności systemu.

Wniosek

W przypadku szybkich Centrów Danych, kolokacji i korporacyjnych sieci komunikacji optycznej podstawowa utrata mocy i rozproszenie sygnału optycznego są najważniejszymi czynnikami, które determinują ogólną wydajność sieci. Wykorzystanie wysokiej wydajności (niskiej straty) łączności i kabli światłowodowych, a także przestrzeganie znormalizowanych praktyk w zakresie prowadzenia kabli (np. utrzymywanie kontroli promienia zgięcia) to najlepsze sposoby na zminimalizowanie utraty sygnału z powodu nadmiernych strat optycznych.

Tradycyjne techniki minimalizowania zakłóceń sygnału poprzez redukcję całkowitego rozproszenia zostały zbudowane na uproszczonych modelach systemowych, które nie uwzględniają interakcji dwóch podstawowych typów dyspersji w sieciach MMF: dyspersji modalnej i chromatycznej. Efektem netto jest to, że te uproszczone modele systemów nie zapewniają dokładnego oszacowania wydajności sieci w najgorszym przypadku zgodnie z ich przeznaczeniem, a nadajnik-odbiornik i światłowód zostały zoptymalizowane niezależnie, ignorując w ten sposób potencjalne ulepszenia wydajności, projektując je jako system.

Biorąc pod uwagę zarówno dyspersję modalną, jak i chromatyczną, klienci mogą doświadczyć znacznych ulepszeń skutkujących lepszym modelem systemu, który może dokładniej przewidywać wydajność. Światłowód Signature Core™ został zaprojektowany w celu uwzględnienia interakcji dyspersji modalnej i chromatycznej oraz kompensacji tych efektów, aby zapewnić system komunikacji (połączenie nadajnika-odbiornika i światłowodu) z minimalną całkowitą dyspersją. Systemy te zapewniają to, co najlepsze z obu ulepszeń wydajności, kompensując efekty modalne i chromatyczne, jednocześnie eliminując potencjalne połączenie dyspersji chromatycznej i modalnej, co może spowodować znaczne pogorszenie wydajności systemu.

Światłowodowe systemy okablowania Signature Core™ to jedyne włókna MMF, które korygują dyspersję modalną i chromatyczną, ponieważ są zaprojektowane tak, aby zrównoważyć oba te efekty dyspersyjne, a zatem zminimalizować całkowitą dyspersję. To włókno jest w 100% zgodne ze standardami OM3 i/lub OM4, a zatem są w pełni kompatybilne wstecz ze wszystkimi innymi, zoptymalizowanymi laserowo włóknami OM3 i OM4, zgodnymi z normami. [4,5]. System okablowania światłowodowego Signature Core MMF zapewnia projektantom i operatorom sieci światłowody o najwyższej dostępnej wydajności, spełniające wymagania najbardziej wymagających aplikacji i architektur Centrów Danych.

DCNART Sp. z o.o. jako Autoryzowany Dystrybutor Electrical & Network PANDUIT w Polsce dostarcza kable światłowodowe z włókami Signature Core^TM

Strona producenta: Panduit | Signature Core^TM

Odniesienia
[1] IEEE Std 802.3™ – 2008.
[2] IEEE Std 802.3ba™ – 2010.
[3] S. Gronenborna, H. Moenchb, M. Millerc, P. Gerlachc, and J. Kolbb, “Dynamics of the Angular Emission Spectrum of Large-area VCSELs,” Vertical-Cavity Surface-Emitting Lasers XIV, SPIE Proc., vol. 7615, pp. 76150I-76150I-12 (2010).
[4] TIA-492AAAC-B, Telecommunications Industry Association standard “Detail specification for 850-nm laser-optimized, 50-μm core diameter/125-μm cladding diameter class 1a graded-index multimode optical fibers,” November 2009.
[5] TIA-492AAAD, Telecommunications Industry Association standard “Detail specification for 850-nm laser-optimized, 50-μm core diameter/125-μm cladding diameter class 1a graded-index multimode optical fibers suitable for manufacturing OM4 cabled optical fiber,” September 2009.

¹ VCSEL zwykle używane w systemach komunikacji krótkiego zasięgu mają widma emisyjne sprzężone z włóknami wielomodowymi i mają szerokość widmową RMS> 0,1 nm.
² IEEE 802.3™ – 2008 i IEEE 802.3ba – 2010 określają szerokość spektralną RMS dla nadajników 10GBASE-SR <0,45 nm i szerokość spektralną RMS dla nadajników 40/100GBASE-SR4 / 10 <0,65 nm.